De laatste etappe

Op een wat leuker tijdstip opgestaan, het ontbijt is vrij. Weer eens een keer een uitgebreid ontijt, er is van alles en genoeg. Het vertrek is rond 9,30 uur gepland. Mijn koffer ga al gelijk in de auto van mijn broer Guus, en de spullen om de straks de fiets in te pakken in Chris zijn auto.
Eerst kijk je vooruit en zie je vier weken fietsen in het vooruitzicht. En dan vandaag de laatste dag, en dan blijkt dat het toch snel is gegaan. We gaan met zijn alle samen op weg,en dat is zo ook gepland om te blijven. Totaal 16 man, 11 deelnemers 3 begelijders en Jan met Herman erbij. Op Jan en Herman na allemaal in ons oranje outfit, daardoor trekken we veel bekijks. Er zijn gelijk al reacties van de mensen, door de groep tegelijk. Omdat het erg druk, en hectis kan zijn in Parijs. En we tegelijk in het Velo drome J. Anqutiel willen aan komen. Net buiten Melun gebeurt er iets dat je niet kunt plannen. Er is daar een luchtmachtbasis, en op het moment dat wij daar langs de startbaan rijden. Stijgen er twee keer vier straaljagers op, van het stuntteam blijkt straks. Bij de bedrijven aan de andere kant van de weg staan er mensen te kijken, dus die wisten van de vliegtuigen. En even later komen ze in formatie van 8 over vliegen, met gekleurde rook achterlatend. De franse drie kleur, en die is gelijk aan onze "Rood - Wit - Blauw"
Je geloofd het niet, het gebeurt. En als klap op de vuurpijl begint er iemand na ons te klappen, en de meeste mensen volgen zijn voorbeeld. Je krijgt er gewoon kippevel van. Na ongeveer 25 km rijden we steeds meer in stedelijk gebied, en bij ongeveer 41 km staat het bord. Waar we eigenlijk 4 weken naar op weg zijn. Het was ver Parijs, maar nu zijn we er dan toch! Het is goed dat we bij elkaar zijn gebleven, want Rick die de dag er voor de pijlen heeft gezet, begint soms te twjfelen of we wel goed rijden. Dan komen we bij het Bois de Vincennes, en dan is het nog 4 km. En plotseling staat er een man op de weg om ons een poort in te sturen. Het gaat zo snel, je zit gelijk op de wielerbaan. Alle vrienden en familie, tv en kranten jongens staan er te wachten. We rijden 1,5 ronde om daarna gezamelijk de finishlijn over te rijden. Felicitatie in overvloed, van alle mensen om ons heen, champange en veel foto's en erg leuke kado's. Maar vooral ook van elkaar felecitaties, en best wel emotie. Dit was toch niet zo maar iets. En dat zal ook later blijken, thuis en in je omgeving. Maar daar kom ik later op terug. Wilfred begint met de huldiging, en eenieder krijgt zijn "Gele Trui" en een medaile uitgereikt door Jan Janssen en Herman Vanspringel. En natuurlijk zijn er twee ronde missen, die mee op de foto moeten. Nog een ereronde moet er gereden worden in de "Gele rui" We krijgen er geen genoeg van, het worden er twee. Iets appart's om op zo een baan te rijden, had dat nog nooit gedaan. Maar ja een "Tour" rijden had ik ook nog nooit gedaan.
Berry en Jan Swaanen waren op de fiets naar Parijs gekomen, om mij in te halen. Ze hadden een bloementje bij zich van TCT'93, bedankt ze staan erg mooi hier bij mij thuis.
Ze hebben de reis aardig goed door staan. Een erg goede lunch wachten ons daarna. Geprobeerd om een speech te houden, en daarin een ieder te danken voor zijn inzet of deelnamen. En vooral Jan Janssen, want als die in 1968 niet had gewonnen was het feest niet begonnen!
Tot zover dit verslag, er volgt nog meer. Over indrukken, en sponsoring.
Groetjes van een zeer tevreden fietser uit Tilburg.